#آیان_کتاب
#ayanketab
شاه نعمت الله ولی از عرفای بزرگ و مفاخر فرهنگی ایران و قطب دراویش نعمت اللهی است که در تصوف مقامی بلند و شهرت
جهانی داشته است.
وی در یکی اشعار خود پیشگویی هایی از دوران های مختلف داشته
است.
#آیان_کتاب
#ayanketab
اهلی شیرازی
یا در اصل ، محمد بن یوسف اهلی شیرازی از شاعران نام آور و مشهور قرن نهم و نیمه
ی اول قرن دهم هجری است که در حدود سال 858 هجری قمری در شیراز به دنیا آمده است .
اهلی شیرازی به مثنوی جم و گل اش یا همان مثنوی سحر حلال اش شهرت دارد . در خصوص
نام اهلی « حامد ربانی » در کتاب دیوان اهلی در مورد تخلص اهلی و معنای آن می
نویسد : به نظر من احتمال این است که اهلی مقابل وحشی است و به معنای رام و مأنوس
است و اهلی یعنی منسوب بودن به اهل الله و اهل بیت پیغمبر (ص) . اهلی از اوان
جوانی به تحصیل علوم و فنون پرداخته و چون طبع شعر داشت با سرودن اشعار ، شهرت
یافت . اهلی شیرازی از پیروان مذهب شیعه بود
که در زمان شاه اسماعیل اول صفوی ، اشعاری در مدح پیامبر و خاندان او سرودهاست .
اهلی شیرازی بخشی از عمر خود را در شیراز و بخشی دیگر را در هرات گذرانیده ، اما
به هر حال گفته می شود زندگی را در فقر و تنگدستی سپری کرده است . اهلی در سرودن
انواع شعر استاد بود . غزلیات بسیار لطیفی به سبک سعدی سروده و در قصیده سرایی و
مثنویات مصنوع مهارت بسزا داشته است . در مدح امیر علی شیر نوایی نیز قصیده ای
سروده و در سفر هرات بدو تقدیم کرده است . اهلی پس از آن ، به آذربایجان نزد
سلطان یعقوب آق قویونلو رفت و او را هم مدح گفت. اهلی شیرازی مثنوی مصنوع و
معروفی در 520 بیت با سه صنعت مهم: ذوقافیتین - ذوبحرین - انواع جناس ، به نام داستان جم و گل سروده است . این مثنوی که
به سحر حلال معروف است ( گویند این مثنوی را به شاه اسماعیل تقدیم کرد ) چندین بار
در بمبئی ، تهران و شیراز به چاپ رسیده است . در میان تذکره ها می توان به روایت
صحف ابراهیم درباره ی شرح زندگانی اهلی شیرازی بیشتر اعتماد کرد . آن چه از
این تذکره بر می آید ، این است که اهلی شیرازی از شاگردان علامه ی دوانی بود و در
بیشتر علوم عهد خود ، به خصوص در علوم ادبی اطلاعات بسیار و بر آن ها تسلط داشته
است . بسیاری آثار و نیز توجه خاص اهلی به آثار مصنوع ، گویای همین اطلاعات وسیعش
از علوم ادبی ؛ به خصوص صنایع لفظی و معمیات و عروض و امثال آن ها است . اهلی در
سرودن انواع شعر مهارت داشت . در قصاید از استادان گذشته ؛ به خصوص انوری ، خاقانی
، ظهیر ، کمال اصفهانی و سلمان ساوجی پیروی می کرد. در غزل ، از استادان
بزرگی چون سعدی و حافظ استقبال کرد و در دیگر انواع شعر ، ازجمله ترکیب بند ،
ترجیع ، مقطعات ، رباعیات ، مخمس ، مستزاد ، ماده تاریخ و معمیات نیز وارد شد که
در دیوان اهلی شیرازی ثبت است.
#آیان_کتاب
#ayanketab
مولانا محمد بن خواجه زینالدین
علی بن جمالالدین شیرازی ملقب به جمالالدین و متخلص به عرفی از مشاهیر و شعرای
قرن دهم هجری قمری در شیراز است. به کمال فضل و دانش و لطیفهگویی و حاضر جوابی
معروف است و طرزی مخالف مسلک قدما در شعر در پیش گرفته و غالباً در اثر کثرت
تشبیهات و استعارات او، اصل مقصود در شعرش مبهم میماند. چند بار به هندوستان رفته
و در دربار اکبر شاه هندی تقرب یافتهاست به علت این که چند بار ابوالفیض و برادرش
علامی را که هر دو از اکابر هند بودند در مقام مناظره محکوم ساخته بود آن دو کینه
و عداوت او را سخت به دل گرفتند. عرفی قصیده رائیهای پرداخته که مطلع آن این است:
جهان بگشتم و دردا که هیچ شهر و دیار این قصیده شامل یکصد و هشتاد بیت است که برخی
نیز به جوابگویی او برخاستهاند. از رباعیات او یکی این است: زاهد به فریب مرد و
زن مشغول است صوفی به عمارت بدن مشغول است عاشق به هلاک خویشتن مشغول است دانا به
کرشمه سخن مشغول است عرفی در سال ۹۹۹ در
سن سی و شش سالگی درگذشت و جنازه او را از لاهور به نجف اشرف انتقال دادند.
#آیان_کتاب
#ayanketab
ملا محمد محسن فیض کاشانی شاعر قرن یازدهم و معاصر با شاه عباس دوم
بوده است. او در سال ۱۰۰۷ هجری قمری در کاشان
متولد شد و پس از پایان مقدمات علوم و دانشهای زمان خویش به شیراز رفت و به حلقهٔ
شاگردان ملاصدرا پیوست و سرانجام با دختر وی ازدواج نمود. وی از علمای بزرگ عهد
خویش محصوب میشده وتألیفاتی درعلوم عقلیه و نقلیه و حکمت و اخلاق دارد که مهمترین
آنها عبارتند از: ابواب الجنان، تفسیر صافی، تفسیر اصفی، کتاب وافی (در شرح کافی)،
شافی، مفاتیح الشرایع، اسرارالصلوة، علم الیقین در اصول دین، تشریح (در هیئت)
سفینة النجاه، شرح صحیفه سجادیه، ترجمة الصلوه (به فارسی)، ترجمهٔ طهارت (به
فارسی)، ترجمهٔ عقاید (به فارسی)، فهرست علوم و دیوان اشعار. اشعار فیض بالغ بر
سیزده هزار بیت است. وی درسال ۱۰۹۰هجری قمری درگذشت و در کاشان به خاک سپرده شد.
#آیان_کتاب
#ayanketab
کلیات اشعار ملک الشعراء طالب آملی: شامل قصاید، قطعات، ترکیب بندها،
مثنویات جهانگیرنامه، غزلیات و رباعیات/ به اهتمام و تصحیح و تحشیه طاهری شهاب
محمد طالب آملی (زادهٔ ۹۹۴ در شهرستان آمل – درگذشتهٔ ۱۰۳۶ هجری قمری در لاهور) از شاعران بزرگ پارسیگوی سدهٔ یازدهم قمری است.
او در ریاضیات، نجوم، حکمت و عرفان دستی قوی داشته یکی از تواناترین شاعران سبک هندی
است. طالب آملی پس از شاعرانی چون فردوسی و خیام، سومین شاعر از نظر تعداد
ابیات شعری در میان شاعران ایرانی لقب گرفته است. طالب آملی در ایران کمتر از
شاعران بزرگ دیگر مورد توجه قرار گرفته است و خود نیز در زمان حیات در غربت به سر
میبرد و از این رو او را شاعری مظلوم و غم دیده مینامند.
طالب در اشعار خود صراحتاً به روستایی بودن خویش اشاره کرده است.وی در
طول چهار سال تحصیل در مکتب علاوه بر حفظ قرآن، در علوم متداول آن زمان مانند سیاق
و هندسه، فقه، هئیت، عروض، ادبیات عرب، شعر و حکمت را یاد می گیرد...