دیوان قوامی رازی

#آیان_کتاب

#ayanketab

خرید کتاب

میربدرالدین، شرف الشعرا، قوامی رازی در اواسط یا اواخر نیمه دوم قرن پنجم هجری،  در شهر ری، به دنیا آمد. تاریخ تولد دقیق او مشخص نیست. او تا اواخر نیمه او   قرن ششم زنده بوده است.
شغل قوامی رازی

به خلاف اغلب شاعران ایران که شغل و کسب و کاری نداشتند، و  شاعری
را به عنوان  شغل  و منبع در آمد خود در نظر می گرفتند و از این راه به
دریوزگی به دربار شاهان و وزیران و حاکمان می پرداختند و سخن را به مدح می
آلودند، قوامی رازی پیشه اش نانوایی بود. یکی از شاعران هم عصر او  عمادی ، در شعری خطاب به او می گوید:

ای قوامی هر که چون تو نانباست
تا قیام الساعه فخر شهر ماست

گندم فضل خدای از بهر تو
کشته اندر دستگرد کبریاست

تخمش از تقدیس عرش ایزدیست
آبش از کاریز وحی انبیاست

از خمیر لطف دل، قرص سخن
وز تنور نور جان، نور ضیاست


خود قوامی در شعری می گوید:


نانبایی که شاعر است،  منم
شاعری نانبای خوش سخنم

گندم ارتفاع حصه عقل
بر در آسیای دل فکنم

برم از آسیا به دکانی
که بود چار حد او، بدنم

 درترازوی بازار های طبع و خاطر، سنگ
وهم و فهم است یک من و دو منم...

قوامی رازی علاوه بر این، از«مناقب خوانان» یعنی
مداحان شیعه بوده است که در کوچه و بازار های آن زمان شعر هایی را که خود
یا دیگران، در مدح حضرت علی(ع) یا سایر آل رسول سروده بودند با صدای بلند و
رسا برای مردم می خواند.

گویا سرّ شهرت قوامی رازی و سبب رواج شعر او از جهت روانی شعر و حلاوت سخن نبوده است، بلکه از این جهت بوده است که اشعار قوامی
غالبا مشتمل بر مطالب عالیه و مضامین حکیمانه است; از قبیل پند و موعظت و
دعوت به خدا پرستی و اثبات عدل او وردّ بر مجرهّ و زنادقه و ترهیب از دنیا و
شرح بی اعتباری و بی وفایی آن و ترغیب به آخرت و عمل برای آن و نظایر
اینها، و مخصوصا چون شیعه دوازده امامی بوده است و صریحا
در اشعار خود به این نعمت شکر می گوید و مباهات می کند و به اسامی دوازده
امام، علیهم السلام، و به شرایط امامت از قبیل نص و علم  و عصمت تصریح می
کند. پس اجتماع این امور، که در آن زمان از محاسن بزرگ به شمار می رفته
است، موجب شده که درآن زمان از محاسن بزرگ به شمار می رفته است، موجب شده
که شعر قوامی درانظار مردم، و مخصوصا در میان جماعت اهل تشیّع، رواجی تمام و
رونقی بسزا یافته است.