#آیان_کتاب
#ayanketab
معروف به خلاق المعانی ، به دلیل آوردن معانی دقیق
شعری. از جوانی سرودن شعر پرداخت. وی علاوه بر باریک اندیشی و دقت در خلق معانی در
التزامات دشوار و تقید به آوردن ردیفهای مشکل نیز مشهور بود. او آخرین قصیدهٔ
سرای بزرگ ایران در دوره مغول است. او خاندان آل صاعد ، اتابکان فارس و امرای
طبرستان و همچنین جلالالدین منکبرنی را مدح گفته است. کمال الدین در فقه ، اصول و
ادبیات عرب تبحر داشت و از اغلب علوم عصر خود آگاه و در حکمت ، طب ، ریاضیات بهویژه
هندسه ماهر بود ، و در اشعار اصطلاحات علمی بهکار میبرد. وی همچون پدرش شاهان
معاصر و بزرگان بسیاری را مدح گفت. کمالالدین در قصاید عرفانی پیشرو سعدی بود و
قصاید عرفانی سعدی مکمل قصاید وی میباشد. در پایان عمر به عرفان روی آورد و مرید
شیخ شهابالدین سهروردی گردید و خانقاهی برای خویش اختیار کرد. وی شاهد حملهٔ
مغولان به اصفهان و کشته شدن انسانهای بسیار بود و خود نیز سرانجام به دست مغولی
کشته شد یا به قول "مجمل فصیحی" به دست رندان و اوباش در ۶۲۶ق به قتل رسید. از آثارش: "رسالهٔالقوسیه"؛ "دیوان"
شعر ، شامل قصائد مقطعات ، غزلیات ،
رباعیات و چند مثنوی ، که نسخهای از آن درهند به چاپ رسید